เคยรู้สึกไม่สบายใจ อึดอัด กังวลกับสิ่งเหล่านี้มั้ย เช่น วิกาลสงัด เสียงที่ไม่เห็นที่มา เรื่องผิดปกติ และโดยเฉพาะจินตนาการของเราเอง
เราไม่สามารถควบคุมอารมณ์ที่มาจากส่วนลึกในจิตใจนี้ได้ มันคืออะไร.. มันคือความกลัวของมนุษย์ความกลัวที่สร้างปริศนาลี้ลับให้มวลมนุษยชาติมาทุกยุคทุกสมัย มันมีเส่นห์จนเราแทบบ้าเลยล่ะ
คนลึกลับในจินตนาการ
เราเคยลองเล่นเกมวาดใครซักคนที่จะทำให้เราต้องฝันร้าย แล้วสาวลึกลับคนหนึ่งก็เป็นผลงานที่ผมวาดขึ้น ผมเริ่มกลัวรูปวาดตัวเอง ทางเดียวที่จะกำจัดเธอไปได้ เราเผาเธอซะ...และหวังว่าเธอจะไม่สามารถกลับมาได้อีกตลอดกาล
ตัวตนที่แท้จริง
บางครั้ง ผมชอบรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเอเลี่ยนปลอมตัวมา ผมว่ามันดีที่จะตบตาคนอื่นด้วยการทำตัวเหมือนคนทั่วไป ทุกอย่างคงไปได้สวยถ้าไม่ใช่เพราะวันหนึ่ง ผมพลาดถูกกระชากหน้ากากออกมา...
ขี้เซา
ฉันเป็นคนขี้เซา แต่ฉันก็กลัวนะ กลัวว่านิสัยนอนหลับลึกจนไม่ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุก จะทำให้ฉันเคยชินจนไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงสัญญาณเตือนไฟไหม้...ฉันกลัวว่าคนขี้เซาอย่างฉันจะไม่ได้ตื่นมาอีกเลย
โกนให้เกลี้ยง
เวลาที่โกนขนหน้าแข้ง ตอนที่ต้องโกนตรงหลังเข่า ฉันกลัวจัง กลัวว่าวันหนึ่งจะไปสะกิดโดนตรงเอ็น หึ..เนื้อของฉันมันคงเปิดออกอย่างกับม้วนมู่ลี่ที่หน้าต่าง
โอกาสแค่ครั้งเดียว
เป็นไงไม่รู้ เวลาผมเดินผ่านใครต่อใครตามถนน ผมกลัวเหลือเกิน กลัวว่าคนที่เพิ่งเดินสวนไปคือเนื้อคู่ และนั่นคือครั้งเดียวที่พระเจ้าจะให้โอกาสผมเลือกว่าจะคว้าเธอไว้หรือปล่อยเธอไปตลอดกาล
อะไรในป่า
นานมาแล้ว ผมได้ไปนอนกางเต้นท์ในป่ากับครอบครัว ภาพที่ผมไม่เคยลืมคือดวงไฟในเงามืดของป่า ผมไม่เคยได้รู้คำตอบที่แท้จริงหรอก เพราะแม่ผมห้ามไม่ให้เข้าไปใกล้...แม่บอกว่า มันคือดวงตาของภูติพรายที่กำลังจ้องมองลูกอยู่เช่นกัน
แด่ผู้อยู่เบื้องหลัง
ทุกครั้งที่ลิฟต์ปราศจากใครนอกจากผม เวลาที่ผมก้าวออกจากลิฟต์ ผมมักจะทิ้งคำพูดดีๆเอาไว้อย่างเช่น ขอให้วันนี้เจอแต่เรื่องดีๆนะ...คนอื่นอาจมองว่าผมบ้า แต่ผมว่าวิญญาณที่ต้องวนเวียนอย่างเปลี่ยวเหงาในนั้นคงไม่คิดแบบนั้น
ก็แค่ละเมอไปเอง
ฉันชอบเผลอละเมอลุกเดินไปไหนต่อไหน เท่าที่จำได้ ฉันได้พูดคุย ฉันได้โอบกอดกับเงามืดที่แสนอบอุ่น แต่ก็คงแค่ละเมอน่ะเพราะทุกครั้งที่ลืมตา เงานั่นก็หายไปทุกที
สักวัน
คุณยายเคยบอกไว้ว่า...สักวันหนึ่ง เธอจะลืมตาขึ้นมาพร้อมกับพบความจริงว่า เธอได้แก่ชราลงไปมากแล้ว
คนในภาพ
ผมพบว่าไฟในห้องรับแขกเสีย ก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรอก แค่ตกใจนิดหน่อยตอนเหลือบไปเห็นภาพคนที่อยู่ในกรอบภาพที่แขวนไว้ แต่มันตลกตรงไหนรู้มั้ย ก็ตรงที่เช้าวันต่อมา ผมเพิ่งจะมาคิดได้ว่ากรอบภาพที่เห็นน่ะ จริงๆมันเป็นหน้าต่าง!!
